“દાદા-દાદીની વાર્તાઓ: ખોવાયેલી ખજાનો”
એક સમય હતો જ્યારે દરેક ઘરમાં દાદા-દાદીની વાર્તાઓ ગુંજતી. એ વાર્તાઓમાં જીવનના સચોટ સબક છુપાયેલા હતા. દાદા-દાદીનો ખોળો એ બાળકો માટે શિક્ષણ અને પ્રેમનું મિશ્રણ હતું. પરંતુ આજે, આ યુગમાં, એ વાર્તાઓ ધીમે ધીમે ખોવાઈ રહી છે.
બાળપણમાં, દાદા-દાદી સાથેના પળો અમૂલ્ય હતા. દાદાને પૂછતા, “અગાસી ઉપર શું છે?” અને દાદા મુસ્કરાતા જવાબ આપતા, “કાગડો.” પછી બાળક પૂછતું, “એ કેમ ઊડે અને આપણે ઊડી ન શકીએ?” દાદા કહેતા, “બેટા, એને પાંખો છે.”
પરંતુ જ્યારે દાદા વૃદ્ધ થઈ ગયા અને એક જ સવાલ પૂછતા, “કોણ આવ્યું?” ત્યારે આપણે તોછડો જવાબ આપીએ છીએ, “તમારે શું કામ છે?” આપણે ભૂલી જઈએ છીએ કે એ દાદાએ આપણા અનેક સવાલોના શાંતિથી જવાબ આપ્યા છે.
દાદા-દાદીના અનુભવની કિંમત આપણે સમજી શકતા નથી. એમણે આપણા કરતાં વધુ દિવાળીઓ જોઈ છે, વધુ જીવનના ઉતાર-ચઢાવ જોયા છે. પરંતુ આજે, એમને ઘરના ખૂણામાં એકાંતમાં છોડી દઈએ છીએ.
એક સમય હતો જ્યારે બાળકો દાદા-દાદીની વાર્તાઓ સાંભળવા માટે ઘરમાં દોડી આવતા. જમવાની ટેબલ પર આખો પરિવાર એકઠો થતો, અને દાદા-દાદીની વાર્તાઓથી ઘર ગુંજી ઊઠતું. આજે, એ સંસ્કાર ખોવાઈ રહ્યો છે.
દાદા-દાદીનો પ્રેમ એવો હતો કે એકબીજાની સંભાળ રાખતા. દાદી પેસ્ટ આપે, અને દાદા ગરમ પાણી લઈ આવે. એકબીજાના પૂરક બનવાનો પ્રયત્ન કરતા. દાદા પાણી માંગે, અને દાદીને કાને ઓછું હોવાને કારણે “રાણી” સંભળાય… અને દાદા સમજી જાય, “રાણી” બોલે, અને દાદી પાણી સાથે હાજર થાય.
આજે, આપણે એ પ્રેમ અને સંસ્કાર ભૂલી ગયા છીએ. દાદા-દાદીની વાર્તાઓ ખોવાઈ ગઈ છે, અને એમની જગ્યા ટીવી અને મોબાઈલે લઈ લીધી છે. પરંતુ એ વાર્તાઓમાં છુપાયેલો જીવનનો સચોટ સબક આપણે ભૂલી શકતા નથી.
શિક્ષા:
દાદા-દાદીની વાર્તાઓ એ આપણા જીવનનો ખજાનો છે. એમને ખોવાઈ જવા ન દેવા જોઈએ. એમનો પ્રેમ અને અનુભવ આપણા જીવનને સમૃદ્ધ બનાવે છે.